მიხაილო პოდოლიაკი უკრაინის პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკის ყოველდღიურად რჩევებს აძლევს. ის რეგულარულად პირდაპირ ესაუბრება საზოგადოებას, როგორც სპიკერი. რუსეთთან მოლაპარაკებების დროს ყოფილი ჟურნალისტი მნიშვნელოვანი მომლაპარაკებელი იყო კიევის მხრიდან, დავით არახამიასთან ერთად.
ჩემ მიერ „ქრონიკა+“-სთვის ჩაწერილ ექსკლუზიურ ინტერვიუში 51 წლის პოდოლიაკი დეტალურად საუბრობს უკრაინის კონტრშეტევაზე, ფრონტზე არსებულ ვითარებაზე, უკრაინა-საქართველოს ურთიერთობებზე, „ქართული ოცნების“ რუსეთუმეობასა და სხვა უამრავ მნიშვნელოვან საკითხზე. პოდოლიაკი აცხადებს, რომ საქართველოს მთავრობის პრორუსულ კურსში ეჭვი არავის ეპარება. ეს ცალსახაა.
„გსურთ, გადაიქცეთ რუსეთის ღარიბ პროვინციად, სადაც ქართველებს მხოლოდ დუმილისა და მოსკოვის მითითებების შესრულების უფლება ექნებათ?“ _ რიტორიკულ შეკითხვას უსვამს პოდოლიაკი ქართველებს.
ბატონო, მიხაილო, როგორია დღეს უკრაინა–საქართველოს ურთიერთობა? ვხედავთ, რომ საქართველოს მთავრობა რუსეთისკენ იხრება და ოკუპანტთან ომში მყოფ უკრაინას არ უწევს არანაირ შეღავათს, პირიქით, სიჯიუტითა და სიუხეშით რუსეთის თამაშს თამაშობს.
ღარიბაშვილის ხელისუფლების პრორუსულ ვექტორში ოდნავი ეჭვიც არ გვეპარება. ეს უკიდურესად საოცარია. მე ვიტყოდი, აბსოლუტურად გასაოგნებელი. რუსეთი კარგავს სუბიექტურობას საგარეო ბაზარზე და დღეს სტრატეგიულად წამგებიანია რუსეთის მხარეს დგომა არახელსაყრელი საგარეო პოლიტიკური რეპუტაციის, სავაჭრო და ფინანსური ურთიერთობების თვალსაზრისით. საქართველოსთვის ეს ნიშნავს წამყვან ტექნოლოგიურ დემოკრატიებთან პერსპექტიული პარტნიორობის უარყოფას და ისტორიულ დამცირებას. რუსეთი ხომ ის ქვეყანაა, რომელიც სასტიკად თავს დაესხა საქართველოს. კითხვა: რატომ უჭერს მხარს ასე ღიად საქართველოს მთავრობა რუსი ომის დამნაშავეებს? რა მოტივები ამოძრავებს საქართველოს მმართველ პარტიას? პასუხები, ჩემი აზრით, აშკარაა: სახელმწიფოებრივი აზროვნების ნაკლებობა, ისტორიული ღირსების ნაკლებობა, მომავლის მკაფიო პროგნოზის არქონა, სხვა პირადი ეგოისტური მოტივები. მიუხედავად ამისა, ვიტყვი, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ყოველთვის ვგრძნობთ მეგობრულ კავშირსა და აბსოლუტურ მხარდაჭერას ქართველი ხალხისგან, რომელსაც, უდავოდ, ესმის რუსეთის მტაცებლური არსი და ომის ნამდვილი ბუნება და უკრაინის თავდაცვის მნიშვნელობა.
ამის პარალელურად, ღარიბაშვილის გუნდი (ასე ვთქვათ, _ ივანიშვილი) დემონსტრაციულად ამცირებს ქართველი ხალხის ღირსებას, უარს ამბობს ევროინტეგრაციაზე, მხარს უჭერს რუსეთის გენოციდურ ომს, საშუალებას აძლევს რუსეთს, მოძებნოს სანქციების გვერდის ავლით ვარიანტები, ხსნის რუსებისთვის საჰაერო სივრცეს, რაც ევროპული გადაწყვეტილებების საწინააღმდეგოა და მიზანმიმართულად, ცინიკურად კლავს ექსპრეზიდენტ სააკაშვილს, რითაც პუტინს სიამოვნების საშუალებას აძლევს.
ნუთუ, ეს ყველაფერი თქვენთვის აშკარა არ არის? საქართველოს ხელისუფლება საკუთარ ამაყ ერს აქცევს „პატარა ჩუმ ხალხად“, რომელიც არაფერს წყვეტს მკვლელებისა და ტერორისტების დიდ რუსულ თამაშში. სტოკჰოლმის სინდრომის საოცარი მასშტაბებია: 2008 წელს რუსეთის ფედერაცია შემოიჭრა საქართველოში, მოკლა, გააუპატიურა და დაიკავა ტერიტორიების ნაწილი, 2023 წელს კი საქართველო აღადგენს საჰაერო მიმოსვლას აგრესორთან და მხარს უჭერს მის მტაცებლურ ტერორიზმს. გთხოვთ, დაფიქრდეთ, როგორ გამოიყურება გარედან ეს ყოველივე და როგორ მოერგება თქვენს ისტორიას…
სააკაშვილის ქეისი ძალიან მტკივნეულია. ის უმძიმესადაა, ეს კადრებმაც გვაჩვენა. როგორც პრეზიდენტმა ზელენსკიმ თქვა, რუსეთი მას საქართველოს ხელისუფლების ხელით კლავს. მსგავსი რამ სააკაშვილმა ჩვენთან ინტერვიუშიც განაცხადა (მასთან „ქრონიკა+“-მა გერმანულ „ბილდთან“ ერთად ინტერვიუ ცოტა ხნის წინ ჩაწერა). რას ფიქრობთ თქვენ, რა ბერკეტები არსებობს ამ საქმის პოზიტიურად დასასრულებლად?
აქცენტების სწორად გაკეთება მინდა. ამჟამინდელ პუტინის რუსეთს სასტიკად სძულს ყველა პოსტსაბჭოთა ქვეყანა _ მათ სუვერენიტეტის უღირსად მიიჩნევს. ამიტომ მას სურს, დააბრუნოს ისინი მონების ბანაკებში, გადააქციოს ისინი ღარიბ და უბედურ ტერიტორიებად. ანალოგიურად, რუსეთს სძულს ეროვნული ლიდერები, რომლებიც, ფაქტობრივად, ეწინააღმდეგებიან რუსეთს. ბატონი სააკაშვილი სწორედ ასეთია _ ანტირუსული და პროევროპული. გეთანხმებით, მისი ქმედებები, შეხედულებები, მემკვიდრეობა შეიძლება სხვადასხვანაირად შეაფასო, მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში ის საქართველოს ისტორიის უმნიშვნელოვანესი ნაწილია. და ეს არის ის, რისი წაშლაც რუსეთს სურს _ თქვენი ისტორიის. მაშასადამე, ასეთი წამება, ტანჯვა, დამოკიდებულება, რასაც ვხედავთ მიხეილ ნიკოლაევიჩის შემთხვევაში, აბსოლუტურად დამახასიათებელია თანამედროვე რუსეთისთვის. ჩვენთვის ყველაზე ნათელი მაგალითი ამისა არის ათობით ჩვენი ბიჭი, რომელიც რუსული ტყვეობიდან საშინელ მდგომარეობაში ბრუნდება. მათ თვეების განმავლობაში ურთულესი მკურნალობა სჭირდებათ. ეს არის რუსეთის არსი _ განსხვავებული აზრის ადამიანების ბულინგი და წამება…
აქვე უნდა ვთქვა ისიც, რომ საქართველოს ხელისუფლება ცდილობს, ორ სკამზე დაჯდეს: რიტორიკულად ევროპულ კურსს აცხადებს, რეალურად კი ახორციელებს აბსოლუტურად კლასიკურ კანიბალურ „პუტინის მეთოდებს“. კიდევ გეკითხებით, თქვენთვის ეს ყოველივე ცხადი არ არის? არ გესმით, რომ ამას სხვა დემოკრატიები ხედავენ? გსურთ გადაიქცეთ რუსეთის ღარიბ პროვინციად, სადაც ქართველებს მხოლოდ დუმილისა და მოსკოვის მითითებების შესრულების უფლება ექნებათ? უკრაინამ არაერთხელ მიმართა საქართველოს მთავრობას სააკაშვილის გადმოცემის მოთხოვნით, ჰუმანიტარული მოსაზრებებიდან გამომდინარე და ვინაიდან მას უკრაინის მოქალაქეობა აქვს. თუმცა საპასუხოდ მივიღეთ არარელევანტური საბაბები, უარი და ყოფილი პრეზიდენტის მიმდინარე ნელი მკვლელობა. თუ ეს არ არის პოლიტიკური დევნა და აგრესორთან ფლირტი, აბა, სხვა რა არის?
სწორედ სააკაშვილის ბოლო პროცესის შემდეგ გამოუშვით ელჩი საქართველოში კონსულტაციებისთვის. ელოდებით რამე სახის იმედს, სიახლეს? მოიტანს ეს კონსულტაციები შედეგებს თუ რიგითი ფორმალობაა?
სამწუხაროდ, ვიწრო თვალსაწიერი ყოველთვის ძნელი გამოსასწორებელია. ჩვენ გვსურს უფრო პრაგმატული და ადეკვატური დიალოგი. მაგრამ ჩვენ გამოვდივართ საქართველოს ხელისუფლების პრორუსული სიყვარულიდან და ამიტომ ვიყენებთ ჩვენთვის ხელმისაწვდომ პოლიტიკურ ინსტრუმენტებს. ელჩ ზაქარაშვილის თბილისში კონსულტაციაზე გაგზავნა ძალიან მკაფიო სიგნალია. საზოგადოების დეჰუმანიზაცია და რუსულ ფორმატებთან შედარება შეუძლებელია. პოლიტიკურ ოპონენტებს ეთერში ვერ მოკლავ. საერთო დემოკრატიული ღირებულებების იგნორირება არ შეიძლება. და, რა თქმა უნდა, ჩვენ გავაგრძელებთ სააკაშვილის მიმართ ძალადობრივი რეპრესიების თემის წამოწევას სხვადასხვა საერთაშორისო ფრონტზე. გავაგრძელებთ საქართველოს ხელისუფლებაზე ზეწოლას ლეგალური დიპლომატიური მეთოდებით, ავუხსნით მას პრორუსულობისკენ არჩეული გზის სავალალო შედეგებს.
რამდენად აქტიურად მუშაობთ, რომ საქართველოს ხელისუფლებას დაუწესდეს სანქციები დასავლეთის მიერ ან თუნდაც უკრაინის ხელისუფლება ხომ არ განიხილავს „ოცნების“ დეპუტატების დასანქცირებას?
სანქციები უაღრესად მნიშვნელოვანი და სიმბოლური ინსტრუმენტია. ისინი ზუსტად აჩვენებენ, თუ რამდენად არასწორია აქცენტი რუსეთზე. აქედან გამომდინარე, მნიშვნელოვანია სანქციების შესაძლებლობებთან მუშაობა და შეზღუდვების პერსონალიზება. აქვე გავაკეთებ მნიშვნელოვან დათქმას: რუსებისგან განსხვავებით, რომლებიც უმრავლესობით აქტიურად უჭერენ მხარს სხვა ქვეყნის მცხოვრებთა გენოციდსა და სხვისი ტერიტორიის მიტაცებას, ქართველები მხარს არ უჭერენ საკუთარი ხელისუფლების გარკვეულ ქმედებებს. ამიტომ შეგახსენებთ, რომ რუსეთის ბანაკისგან განსხვავებით, საქართველოს მოქალაქეებს ჯერ კიდევ აქვთ სრულფასოვანი დემოკრატიული ინსტრუმენტები, რათა გავლენა მოახდინონ ხელმძღვანელობის პოლიტიკაზე და მათ შეუძლიათ დამოუკიდებლად შეცვალონ საკუთარი ქვეყნის განვითარების ვექტორი, უარი თქვან დამამცირებელ როლზე, იყვნენ პრორუსული პროვინცია…
რას უნდა მოველოდოთ სამომავლოდ? როგორ განვითარდება პროცესები, რა არის თქვენი პროგნოზები?
ყველაფერი მარტივია. ისტორია სასტიკად სჯის მათ, ვინც სამართლიანობას გამოცდის. ამიტომ უკვე აშკარაა, რომ რუსეთი წააგებს და წავა სისტემურ ტრანსფორმაციაზე, დიდ საერთაშორისო ტრიბუნალებზე, სადაც ჩაიწერება დანაშაულები და თანამზრახველები. ქვეყნები, რომლებიც ამა თუ იმ გზით უჭერენ მხარს რუსეთს, ძვირს გადაიხდიან თავიანთი რეპუტაციითა და ძირითადი გლობალური მოთამაშეების დამოკიდებულების გაუარესებით. დროა, ვიფიქროთ მაინც. ჩემი აზრით, საშიშია, საკუთარი ხალხის ხმა არ გაიგონო. გლობალური რეალობის იგნორირება ორმაგად საშიშია. თუ საქართველოს ხელისუფლება გონს არ მოეგო, არ მოიშორა რუსული ლობის ან თუნდაც რუსი ჩრდილოვანი კურატორების პარაზიტული გავლენა, ქვეყანა თანდათან დაიწყებს შიდა ნეგატიურ სცენარებში სრიალს. რადგან იქ, სადაც რუსეთია, ყოველთვის არის შიდა კონფლიქტები, სიღარიბე, გაუთავებელი პროტესტი, საზოგადოების პოლარიზაცია და კორუფცია.
რუსეთი შეიძლება იყოს მხოლოდ იმ ღარიბი ქვეყნის „მეგობარი“, სადაც რამდენიმე ათეულ ლარად შეგიძლია იყიდო ნებისმიერი სახის ლოიალობა. თუმცა ეს უკვე არარეალური სცენარებია. რუსეთის წაგება უკრაინაში აუცილებლად გამოიწვევს თავად რუსეთის მასშტაბურ შიდა ტრანსფორმაციას, პუტინის ელიტის გაძევებასა და დაპატიმრებას, გარდამავალ დემოკრატიას და, რაც მთავარია, რუსეთის ნეგატიური ყოფნის მკვეთრ შემცირებას პოსტსაბჭოთა სივრცეში, რაც, თავის მხრივ, ბოლოს მოუღებს უცხო ტერიტორიებზე რუსეთის თითქმის ყველა კრიმინალური ანკლავის ბინძურ ცხოვრებას.
უკრაინის ომის შესახებ რომ გვითხრათ უახლესი იმედის მომცემი ამბები, რადგან უკრაინის გამარჯვება საქართველოს გამარჯვებად მიგვაჩნია და მოსახლეობა უკრაინის სიხარულსა და ტკივილს ერთნაირად იზიარებს.
მე პირადად უაღრესად ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი იმ პროცესების მიმართ, რაც ფრონტის მთელ ხაზზე მიმდინარეობს. პრაქტიკულად, ყველგან უკრაინა გადავიდა შეტევაზე, შეტევის პირველ ფაზაზე, განვითარებასა და დაგროვების ოპერაციებზე. ვიმეორებ: უკრაინა აქტიურად უტევს, მიიწევს ყველა ფრონტზე, ყველგან იცავს პოზიციებს რუსეთისგან, ქვეყნისგან, რომელიც დიდი ხანია ამბობს, რომ უძლიერესი არმია ჰყავს. დიახ, ეს რთული ეტაპია, რადგან რუსეთმა ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ათასობით კილომეტრიანი სანგრები, ფორტიფიკაციები, საინჟინრო ნაგებობები, საცეცხლე პუნქტები ააშენა. ნაღმების ინტენსივობა ათჯერ აღემატება სტანდარტებს. მობილიზებულია ბალისტიკა, ტაქტიკური ავიაცია, მთელი საბჭოთა საბრძოლო არსენალი. მიუხედავად ამისა, ჩვენი ბიჭები ძალიან წარმატებით მიდიან წინ, პარალელურად ანადგურებენ რუსეთის ბაზებს, მომარაგების ლოჯისტიკას და მობილიზებულ რეზერვს. ყველაფერი უკრაინის გენერალურ შტაბში შემუშავებული სცენარის ფარგლებში ხდება. სხვადასხვა საოპერაციო ზონაში მიმდინარეობს ადრე ოკუპირებული ტერიტორიების დაბრუნება. უკრაინის შეიარაღებული ძალები ყოველდღე გადიან დისტანციის ნაწილს და ათავისუფლებენ თავიანთ რეგიონებს. მთავარი ის არის, რომ ეს პერიოდი საშუალებას გვაძლევს, დავაგროვოთ ეფექტი და თანდათან გავზარდოთ ზეწოლა რუსეთის თავდაცვით წესრიგზე, სანამ რუსეთში საბოლოო ფსიქოლოგიური კოლაფსი არ მოხდება.
რა ვითარებაა ახლა ფრონტზე? სად არის ყველაზე მწვავე პროცესები?
კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ ფრონტის მთელ ხაზზე აქტიური შეტევითი ოპერაციები მიმდინარეობს. ეს მნიშვნელოვანია სტრატეგიული მიზნების თვალსაზრისით. ცოტა უფრო ცხელა, ტრადიციულად, ლიმანისა და ბახმუტის მიმართულებით. რუსული არმიის შენაერთები სისტემატურად ნადგურდება, რომელმაც ჩაანაცვლა ომიდან გამოყვანილი PMჩ ჭაგნერ-ი. ომში ფსონები ამ ეტაპზე იმდენად გაიზარდა, რომ მტერი კვლავ აქტიურად იყენებს ყოვლისმომცველ საარტილერიო დაბომბვას. რატომ? _ შეშინებულები არიან. მათ ხოცავენ. ამიტომ დემოტივირებულები არიან და გაქცევა სურთ…
როგორ მიდის კონტრშეტევა? როგორც ითქვა, არცთუ ისე სწრაფად, რადგან უკრაინას აგრესორის მარტივი მოგერიებისა და შეკავებისთვის გამანადგურებლები სჭირდება, ამ კუთხით რა მდგომარეობაა?
თქვენ აბსოლუტურად მართალი ხართ. შეტევითი ოპერაციები ცალსახად აგებულია საავიაციო კომპონენტის ეფექტიან გამოყენებაზე. ჩვენ გვჭირდება გამანადგურებელი თვითმფრინავი (F16) რუსული ტაქტიკური თვითმფრინავების განსადევნად და მოწინავე ფორმირებებზე მომუშავე ბალისტიკური და საჰაერო ბომბების დასაჭერად. ჩვენ გვჭირდება თავდასხმის თვითმფრინავი (A10), რათა ეფექტიანად გავარღვიოთ თავდაცვა, გავჭრათ თავდაცვითი ეშელონების გასუფთავება. ჩვენ გვჭირდება შორი დისტანციის რაკეტები უკანა და რეზერვების გასანადგურებლად. ჩვენ ბევრი რამ გვჭირდება. და ჩვენ ამას ვუხსნით ჩვენს პარტნიორებს. პარტნიორებს ესმით. მიუხედავად ამისა, უკრაინის შეიარაღებული ძალები წინ მიიწევენ, არღვევენ კანონებს და უარყოფენ სამხედრო ტაქტიკისა და სტრატეგიის კლასიკურ სახელმძღვანელოებს. უკრაინა მიიღებს როგორც ჭურვებს, ასევე შორი მანძილის რაკეტებს, კასეტურ ჭურვებსა და ავიაციას. მეორეც, რუსეთი უკან დაიხევს და ახლაც უკან იხევს.
პრიგოჟინის უდღეურ აჯანყებაზეც რომ გვითხრათ თქვენი მოსაზრება. რა გაითამაშეს, რა სცენარის ნაწილი იყო ყოველივე ეს?
ეჭვგარეშეა, რომ პრიგოჟინის წარუმატებელი აჯანყებაც კი მხოლოდ სასარგებლოდ უნდა ჩაითვალოს. ჯერ ერთი, მან საბოლოოდ გააუქმა მითი რუსეთის, როგორც ძლიერი ქვეყნის შესახებ, რომელიც შინაგანად მონოლითურია. მეორეც: მან მთლიანად გააუფასურა პუტინის პირადი რეპუტაცია, საჯაროდ აჩვენა ის, როგორც უკიდურესად მშიშარა და კრიზისზე სწრაფი რეაგირების უუნარო. რუსეთისთვის ძლიერი პრეზიდენტი აღარ არსებობს. მესამე: პუტინის მთელი ელიტა ასევე აღმოჩნდა მშიშარა, არაკომპეტენტური, გადაუწყვეტელი და პასუხისმგებლობის აღების უნარის არმქონე. მეოთხე: რუსეთში არ არსებობს ძლიერი ვერტიკალი, რომელიც არის გამოცდილი და პროფესიონალი. უშიშროების ამჟამინდელ ძალებს შეუძლიათ ბრძოლა მხოლოდ პიკეტებით, მაგრამ ისინი მაშინვე იფანტებიან, როგორც კი შეიარაღებული პროფესიონალები გამოჩნდებიან. მეხუთე: არ არსებობს პუტინისა და მისი გარემოცვის საარჩევნო მხარდაჭერა. და 80-პროცენტიანი რეიტინგი არ არსებობს. ტყუილია. მეექვსე: სამხედრო ვერტიკალში შიდა დაპირისპირება დაიწყო, რაც მკვეთრად ასუსტებს სამხედრო პროცესების კონტროლირებას.
